Γεια σου παραμελημένο μου μπλογκί.
Απολογούμαι για την μακριά απουσία μου. Έλειπα. Όχι από το κωλονήσι, από τον εαυτό μου. Κλειστός λόγω ανακαίνισης. Συνέβαιναν διάφορα (έξω) που με βοηθούσαν να ξεχνώ, να προσπερνώ και να (μην) αντιμετωπίζω τα έσω. Ιτς οκ. Μίλησα και με μια φίλη μου ψυχολόγα και μου είπε ότι είμαι φυσιολογική. (Όσο φυσιολογική μπορεί να σε βρει η φίλη σου!).
Είχα πάρα πολλά να τρέξω στη δουλειά (ευτυχώς). Κάτι σεμινάρια, κάτι παρουσιάσεις, κάτι εμφανίσεις τηλεοπτικές, (όχι δε θα σας πω που δεν με είδατε) με κρατούσαν απασχολημένη ψυχείτε και σώματι! (κοίτα ρε που έμαθα και εκκλησιαστικά!). Επίσης, κάτι τρεξίματα ιατρικής φύσεως, λίγα του σπιτιού και λίγα του αυτοκινήτου, είναι αρκετά για να κρατήσουν τα χέρια και τα μάτια μακριά από τη μπλογκοσφαίρα για αρκετές μέρες. Ανέλαβα και χρέη διαχειρίστριας στην πολυκατοικία «Η ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ» (μετά από εκβιαστική παραίτηση της πρώην), οπότε, κλάψε με Χαράλαμπε.
Εκτός από αρκετά, όλ’ αυτά, είναι και χρήσιμα. Σε βοηθούν να μη σκέφτεσαι αυτά που πραγματικά σε απασχολούν.
Ήταν οι γιορτές. Δεν μου έκατσαν. Μιλούμε για μεγάλο δράμα. Δεν πέρασα καθόλου καλά, κι ό,τι έκανα, το έκανα με το ζόρι. Στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί ήμουν έτσι, τώρα νομίζω μπορώ να το εξηγήσω. Η αιώνια πάλη. Να μην μπορείς να διεκδικήσεις αυτό που πραγματικά έχεις ανάγκη, και, η μόνη διέξοδος είναι να ασχολείσαι με μαλακιούλες και να τις αναγάγεις σε μείζονα θέματα υπαρξιακά. Και να συμπεριφέρεσαι λες και το σύμπαν θα σταματήσει να λειτουργεί αν δε γίνει αυτό που θέλεις (ή να νομίζεις ότι θέλεις)!
Έτσι πήγε ο παλιός ο χρόνος. Και μαζί του πήγε και η προσπάθεια για καλή διάθεση. Ποστ-χολιντέι ντιπρέσιον. Για να συνέλθω συγύρισα και καθάρισα ό,τι υπάρχει. Ξεκαθάρισα τα φοιτητικά μου χρόνια (πήρα 8 μεγάλες σακούλες χαρτί στην ανακύκλωση και 5 σακούλες μη-ανακυκλώσιμα υλικά στα σκουπίδια). Οργάνωσα και αρχειοθέτησα τις αναμνήσεις μου, και εντυπωσιάστηκα με τα πράματα που έχω φυλάξει τόσα χρόνια. Όλες τις κάρτες επιβίβασης όλων των πτήσεων, από το πρώτο μου ταξίδι το 1990 μέχρι σήμερα. Κι έχω κάνει πάααρα πολλά!!! Εισιτήρια εισόδου από όλα τα θέατρα, όλα τα μουσεία, όλες τις εκδηλώσεις. Το αυτόγραφο του Ρέμου από το Atlantic City to 2002. Την κάρτα “SOLD” που βρήκα πάνω στο αυτοκίνητο μου τη μέρα που πήγα να το παραλάβω. Κάρτες, κόλλες, αποδείξεις, άρθρα, φωτοτυπίες ένα σωρό, ακόμα και ένα τεύχος της City από το 2006 χωρίς λόγο και αιτία! Είμαι άρρωστη, έχω πρόβλημα, δεν εξηγείται αλλιώς!
Ένιγουέι, θα γράψω ξεχωριστό ποστ με τα ευρήματα. Πάντως, όποιος θέλει βοήθεια να συγυρίσει αποθήκη, ερμάρια, να οργανώσει, να ταξινομήσει, είναι η καλύτερη εποχή για να με φωνάξει!!! Μόνο φλόκο μη μου δώσετε, δεν τα καταφέρνω.
Στο αποκορύφωμα των αρχαιολογικών ανασκαφών, αρραβωνιάστηκα (ιμις(h)ι μου!) Δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε για να είμαι ειλικρινής κι εξακολουθώ να έχω απορίες:
1. Τι στο καλό έγινε που έπρεπε να με κάμει να πετάσω που τη χαρά μου; Το έχασα.
2. Δεν έπιασα νόμπελ, δεν ανέβηκα στο Έβερεστ, ούτε έκαμα τίποτε που να χρήζει συγχαρητηρίων και ασπασμών δεξιά και αριστερά. Παρετάτε με, κυκλοφορεί και γρίπη.
3. Δεν κατάλαβα γιατί «να ζήσουμε»; Πριν τι κάναμε δλδ; Πεθαίναμε; Καλύτερα να μου ευχηθείτε «περαστικά μου».
4. Η Μάνα, σήμερα λέει ο γάμος κάνει καλό στην υγεία. Αλλά δε διευκρινίζει ποιού την υγεία. Σε μένα πάντως, προς το παρόν παρατηρείται το αντίθετο φαινόμενο.
5. Πώς αντιμετωπίζεται τόσο άγχος; Και γιατί το έχω; Ουυυφφφουυυυυ!!
Ε, μ’ αυτά και μ’ αυτά θα αποχαιρετήσουμε τον πρώτο μήνα του νέου χρόνου. Αύριο ξεκινά ο επόμενος. Ευελπιστώ να είναι κάπως καλύτερος. Το ίδιο εύχομαι και σε σας…
